Çocuklu hayata geçince insan şehir yaşamına dair daha önce hiç farketmediği birçok ayrıntıyı görmeye başlıyor. Ve biz bu yeni hayata burada (ingiltere’de) geçtik. Dolayısıyla alıştığım standartlar da aslında oldukça medeni bir seviyede belirlenmiş oldu.
Çünkü burası ,sadece çocuklulara değil, engelli ve yaşlılara da sosyal hayata katılabilmeleri için maksimum imkan sunan bir ülke. Öyle ki bindiğimiz otobüs durakta ineceğimiz zaman kaldırımla aynı seviyeye geliyor, yürüdüğümüz bütün kaldırımların rampalı bir iniş noktası mutlaka var, puseti öyle paldır küldür atlatmak gerekmiyor, bu rampalar bütün mimarı yapılar için de geçerli. Ve asansörler, hemen hemen her yerde asansör var diyebilirim. Heryerde alt değiştirme üniteleri var, çoğunlukla ayrı bir oda olarak, değilse de hem kadın,hem de erkek tuvaletlerinde. Çünkü babalar da çocukların altını değiştirebilirler! :)
Şimdi bütün bunlar devlet babanın yaptıkları (ya da sevgili kraliçenin yaptıkları diyelim). Bir de bunları kullanan insan evlatları var. Daha pusetle o yöne doğru yürüdüğümde trafik ışığı olmayan bir yaya geçidinde zink diye duran şoförler var mesela.
Bir de Londra’da metroyu kullananlar!
Onlar bambaşka, onları anlatmak,onlara şiirler yazmak gerek :) Çünkü her seferinde çok yardımcı oluyorlar. 150 yıllık metronun her durağında asansör yok maalesef. Yürüyen merdiven bütün duraklarda var ama bütün o durakların bir kısmı da düz merdiven , yürümeyeninden. Üstelik bazıları çok basamaklı! Tam hadi bakalım taşı simdi pusetine kral gibi kurulmuş oğlunu diyerek ,kendisini merdivenlerden indirmeye ya da çıkarmaya her yeltenmemde ,ilk basamakta hoop puset havalanıyor. Mutlaka bir insan evladı çıkıp yardım ediyor. Hatta iki arkadaş,iki puset gezdiğimizde bile bir cengaver iksini birden taşımaya yeltenebiliyor. Ben de her seferinde nasıl teşekkür edeceğimi bilemez halde eziliyorum bu kibarlık karşısında.
Niye eziliyorum? Ben olsam yapmaz mıyım? Yaparım elbet, yapıyorum da. Ama alışmamışlık işte!
Çünkü aynı çocuk,aynı pusetle memlekete tatile gelişimizde durum şöyle gerçekleşiyor.
Pırıl pırıl yapılmış metro durakları, marmaray duraklarında asansörler var, hatta bir basamak dahi inip/çıkmak zorunda olmadığınız yolları var ,zaten heryer yürüyen merdiven. Fakat asansörlerin onu hep kuyruk! Kuyruklar da şöyle ilerliyor ; sağlıklı,genellikle genç ve orta yaşlı,acelesi olan yetişkinler, arkalarında yaşlılar,koltuk değnekliler,pusetliler,tekerlekli sandalyedekiler vs. Bu arkadaki grup genellikle aceleci sağlıklı yetişkinler kadar hızlı olamadıklarından hep arkada kalıyorlar. Ve bu durum o kadar kanıksanmış durumda ki,genellikle 2. turda sıra onlara geliyor. Öne geçenlerin arkalarına bakmama gibi bir alışkanlıkları var. Arkadakilerin de seslerini çıkarmama gibi huyları.
Arsız bir vatandaş, batının ahlaksızlığını almış bir gurbetçi olarak bu duruma bulduğum çözümü sizinle paylaşmak için ettim bi torba lafı. Belki birbirimize birarada yaşamayı öğretiriz diye.
Asansöre doğru ilerlediniz,
1) Asansörü kullanma hakkım var mı diye düşünülür. Hayır işten yorgun çıkmış olmanız bu hakkı vermiyor maalesef, siz yürüyen merdivende sağda durarak çıkan gruba dahil olabilirsiniz. Hayır aceleniz olması da bu hakkı vermez, siz de yürüyen merdivende soldan yürüyen gruba dahil olabilirsiniz.
2) Asansörü kullanmak üzere sıraya girilir. Tabii ilk maddeyi hiçe sayıp gelenler olmuştur/olacaktır. Bu durumda kibarca izin istenir. “E biz de binecektik,bekliyoduk” bakışlarına aldırılmaz çünkü siz öncelik sahibisinizdir. Mümkünse arkalarda kalmış ve sesini çıkarmamış diğer öncelik sahibi insanları da yanınıza gelmeleri için “diğerlerinden” yolu açmalarını rica edebilirsiniz.
3) Bir şekilde size sıra verilmemiş, herkes doluştuğu ve siz anca yetişebildiğiniz için kapı kapanmadan kimse inip size yer vermemişse, kapı kapanmadan çocuğunuza (yenıdoğan bile olsa bunu yapın) “Dur evladım bu amcaların/teyzelerin acelesi var bi çıksınlar bize de sıra gelecek elbet!” tadında yüksek sesli bir uyarıda bulunabilirsiniz. Olmaz ya belki bir alınan çıkar!
Birgün, belki birgün , biz de birbirimizin kibarlığından ezilecek hale geliriz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder